Honden en kindershows

Het was een koude oktoberdag toen de kinder-hondenshow begon. Het terrein stond vol met kraampjes, blije kinderen en enthousiaste honden. In een hoek van de voorbereidingstent zat Sophie, een meisje van negen, samen met Buddy, haar pluizige Shih Tzu. Buddy had een wit-met-bruine vacht en een permanent ondeugende blik in zijn ronde ogen. Zijn strikje, dat Sophie speciaal voor de show had uitgekozen, zat scheef, maar dat maakte hem alleen maar schattiger.

Sophie had wekenlang geoefend met Buddy. Of beter gezegd, ze had geprobeerd te oefenen. Buddy had een eigen wil en liet zich niet zomaar iets vertellen. Hij deed zijn kunstjes alleen als hij er zelf zin in had, en meestal zat hij halverwege de oefening ergens aan haar schoenveters te trekken. Maar Sophie hield van hem zoals hij was: eigenwijs en grappig.

Toen het hun beurt was in de ring, hield Sophie haar adem in. Ze knielde naast Buddy en fluisterde: "Oké, vriend. We gaan dit gewoon proberen. Samen, goed?" Buddy keek haar aan, kwispelde en leek een moment echt te luisteren.

De eerste opdracht was een eenvoudige "zit." Sophie gaf het commando met een zachte stem, en tot haar verrassing ging Buddy meteen zitten. Ze voelde zich zo trots dat ze bijna vergat hem een beloningssnoepje te geven. Maar toen de volgende opdracht kwam—een rondje lopen aan de lijn—liet Buddy zijn ware aard zien. Hij liep enthousiast de eerste paar stappen mee, maar besloot toen plotseling te stoppen om aan het gras te snuffelen. Sophie probeerde hem zachtjes mee te trekken, maar Buddy zette zijn pootjes stevig in de grond. Het publiek begon zachtjes te lachen, en Sophie kon niet anders dan meedoen.

Bij de gehoorzaamheidsronde moest Buddy door een kleine tunnel kruipen. Sophie wist al dat dit een uitdaging zou worden. Zoals ze had verwacht, ging Buddy niet door de tunnel, maar besloot hij er bovenop te klimmen, wat natuurlijk helemaal niet de bedoeling was. Het publiek klapte vrolijk, en Sophie kon alleen maar haar schouders ophalen en lachen. "Dat is Buddy," mompelde ze, terwijl ze hem weer van de tunnel tilde.

Aan het einde van de show stonden Sophie en Buddy samen in de ring, terwijl de prijzen werden uitgereikt. Ze wisten allebei dat ze geen beker mee naar huis zouden nemen, maar dat maakte Sophie niets uit. Ze keek naar Buddy, die tevreden tegen haar benen aan leunde, alsof hij wilde zeggen: "Het was een mooie dag, toch?"

Toen de show voorbij was, gaf de jury Sophie een klein lintje met de tekst "Beste Karakter." "Voor Buddy, die iedereen aan het lachen maakte," zei de presentator met een glimlach. Sophie aaide Buddy over zijn kop en fluisterde: "Je bent de beste, ongeacht wat de jury zegt."

Op de terugweg in de auto lag Buddy opgekruld op de achterbank, zijn kleine buikje zachtjes op en neer bewegend in zijn slaap. Sophie keek naar hem en glimlachte. Buddy